„Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna”

Jest podopiecznym fundacji
od

„Ma twarz anioła. Nie widać na niej chorób i cierpienia, które znosi od początku. Najpiękniejszy to jednak ma uśmiech! …”- mówi mama Oskarka

Dzieci często dziedziczą po rodzicach kolor oczu, rysy twarzy …  Oskar z całej sakiewki możliwości wybrał  tętniaka, z którym żyje pani Karolina. Zupełnie jakby chciał powiedzieć  „mamusiu nie przejmuj się – teraz przejdziemy przez to razem.”

O życie przyszło mu walczyć już w drugiej dobie. Cudem przeżył operację . Następny cud niestety już się  nie wydarzył. Oskarek dostał wodogłowia pokrwotocznego i  musiał mieć założoną zastawkę. Nastąpiło też częściowe uszkodzenie nerwu wzrokowego. Niewiele później zdiagnozowano padaczkę lekooporną. Wyładowania pojawiały się niczym burzowe gromy targające bezlitośnie jego ciałem, a z każdym kolejnym napadem było coraz więcej bólu i cierpienia.

Minęło 10 lat nieustającej walki o życie Oskarka. Ciągle w stanie gotowości, by wezwać pogotowie.  Lat przepełnionych nieprzespanymi nocami, łzami, lękiem… Setki dni spędzone w szpitalnych salach w oczekiwaniu na diagnozę, której nikt nie potrafi właściwie postawić. Kilometry wydeptane do apteki…

Ale mama Oskarka powtarza zawsze: „ Dam radę!… muszę !!! I to nie dlatego , że jestem taka wspaniała, tylko dlatego że mam tak wspaniałe, choć czasochłonne dziecko…Każda matka zrobiłaby to samo!

Choć Oskarek nigdy nie będzie zdrowy… choć nie stanie na własnych nóżkach… nie zawoła: mamo! – to potrafi wyrazić wszystkie swoje uczucia w niepowtarzalnym, cudownym uśmiechu! Uśmiechu, który pokazuje jak bardzo chce żyć.