“Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna”
od 23/09/2015
„Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna”.
Dzieci często dziedziczą po rodzicach kolor oczu, rysy twarzy … Oskar z całej sakiewki możliwości wybrał mojego tętniaka, z którym ja żyję już kilku lat. Zupełnie jakby chciał powiedzieć „mamusiu nie przejmuj się – teraz przejdziemy przez to razem.”
„Ma twarz anioła. Nie widać na niej chorób i cierpienia, które znosi od początku. Najpiękniejszy to jednak ma uśmiech! …”- mówi mama Oskarka
Dzieci często dziedziczą po rodzicach kolor oczu, rysy twarzy … Oskar z całej sakiewki możliwości wybrał tętniaka, z którym żyje pani Karolina. Zupełnie jakby chciał powiedzieć „mamusiu nie przejmuj się – teraz przejdziemy przez to razem.”
O życie przyszło mu walczyć już w drugiej dobie. Cudem przeżył operację . Następny cud niestety już się nie wydarzył. Oskarek dostał wodogłowia pokrwotocznego i musiał mieć założoną zastawkę. Nastąpiło też częściowe uszkodzenie nerwu wzrokowego. Niewiele później zdiagnozowano padaczkę lekooporną. Wyładowania pojawiały się niczym burzowe gromy targające bezlitośnie jego ciałem, a z każdym kolejnym napadem było coraz więcej bólu i cierpienia.
Minęło 10 lat nieustającej walki o życie Oskarka. Ciągle w stanie gotowości, by wezwać pogotowie. Lat przepełnionych nieprzespanymi nocami, łzami, lękiem… Setki dni spędzone w szpitalnych salach w oczekiwaniu na diagnozę, której nikt nie potrafi właściwie postawić. Kilometry wydeptane do apteki…
Ale mama Oskarka powtarza zawsze: „ Dam radę!… muszę !!! I to nie dlatego , że jestem taka wspaniała, tylko dlatego że mam tak wspaniałe, choć czasochłonne dziecko…Każda matka zrobiłaby to samo!
Choć Oskarek nigdy nie będzie zdrowy… choć nie stanie na własnych nóżkach… nie zawoła: mamo! – to potrafi wyrazić wszystkie swoje uczucia w niepowtarzalnym, cudownym uśmiechu! Uśmiechu, który pokazuje jak bardzo chce żyć.
Ostatni darczyńcy
- 5 miesięcy temu5WPŁATA ANONIMOWA
- 6 miesięcy temu50WPŁATA ANONIMOWA